Oeganda 'post'covid 2022

Nog een uurtje vliegen en we zijn weer in Nederland Van 28 graden naar -4 o C. Zal wel even wennen worden. Ook onze laatste dag in Oeganda was hartstikke nuttig. We spraken voor de tweede maal met de Nederlandse directeur van het Global Green Growth Institute. (GGGI) Ze vind ons werk erg leuk en kwam met talloze ideeën van contexten waarmee onze leerlingen aan de slag zouden kunnen: bij zo’n kolossale metropool als Kampala hoort natuurlijk een vuilnisbelt. Die is hier schokkend groot, smerig en gevaarlijk. Er werken vooral dagloners en dan ook nog eens vooral vrouwen. Deze vrouwen verdienen 20.000 Oegandese shilling (omgerekend zo’n vijf euro) per dag. Als je er een paar hun dagloon zou betalen kun je daar een ongelooflijk interessante dag mee hebben. Inkomenszekerheid, vrouwenrechten, gezondheidsrisico’s, milieuvraagstukken, etc. Hier ligt de complexiteit rond allerlei Sustainable Development Goals (SDG’s) voor het oprapen. Ook heeft de GGGI goede contacten in het noorden langs de

Vanochtend vertrokken vanuit Masaka terug naar Kampala. Wat een groene weelde zo in de regentijd. Langs de kant van de weg mannen met bossen tilapiabaarzen net vers uit het Victoriameer getrokken. En nu we het toch over eten hebben: onderweg bij de lokale verkopende gezinnen tomaten, banaantjes en gember gekocht. Ach wat een heerlijkheid hier die verse groenten en vr u chten. Avocado, mango, ananas, cassave, aardappel, alles smaakt hier zoveel lekkerder dan bij ons van de veiling. Och, en die verse tilapia….. zo mag van mij iedere vis smaken. Wat een geluk hadden we met onze banaantjes: bij een verkeerscontrole konden we een agente er blij mee maken en mochten we door. Dat vinden ze hier heel normaal hoor, die agenten moeten toch ook een inkomentje bij elkaar schrapen. Hetzelfde als je opgepakt wordt voor kleine vergrijpen als diefstal o.i.d. Je kunt een jaar in een ‘leuke’ cel wachten tot je zaak behandeld wordt, je kunt jezelf voor een ‘habbekrats’ ook vrij kopen en je loopt zo weer